Een ademtocht, een oogwenk

Sommige woorden hebben weinig ruimte nodig om te landen. We zochten dichters die haiku’s schrijven en die naar nieuwe hoogtes wilden tillen. We vonden er zes - stap op zaterdag 14 juni in een lift vol verbeelding, en laat jezelf naar (de 1ste) verdieping vervoeren.

Dilara Kabak

Dilara’s hoofdhotel is een feestfabriek en taal doet haar flipperkasten op hol slaan. Ze speelt niet met taal, taal speelt met haar. Haar binnenpretjes keert ze binnenstebuiten. Welkom in haar speeltuin.

Bénédicte Kusendila

Bénédicte’s haiku’s ademen natuur, stilte en verbondenheid. Ze publiceert wereldwijd en stond op podia in New York, Stellenbosch en Brussel. Haar werk is een fluistering tegen klimaatvergetelheid, geweld en vergankelijkheid. Sinds kort woont haar poëzie zelfs in een Amerikaans Nationaal Park.

Riet De Bakker

Als redactielid van Vuursteen en haikukenner draagt ze het genre al jaren een warm hart toe. Haar gedichten balanceren op het raakvlak tussen eenvoud en diepte. Twee bundels en acht kleinkinderen later weet ze nog altijd te verwonderen.

Tineke Bracke

Tineke schrijft met de huid open: eerlijk, gevoelig en zonder omwegen. Haar poëzie zoekt verbinding in wat vaak onzichtbaar blijft. Ze deelt dagelijks werk via Instagram en werkt aan haar debuutbundel. Poëzie is voor haar een manier om te blijven voelen, dwars door alles heen.

Ella Bronder

Ella’s taal cirkelt rond wat haar 's nachts wakker houdt. In haar werk zoekt ze het grensgebied tussen persoonlijk en universeel. Ze won de Interuniversitaire Literaire Prijs en publiceerde o.a. in Kluger Hans. Momenteel is ze verbonden aan de KU Leuven.

Otto Smet

Otto luistert naar de stem van de meerdan-menselijke wereld. Tussen compost, wijn en nachtvlinders ontkiemt zijn poëzie. Als psycholoog zoekt hij naar woorden die helen, verbinden en verwonderen. Zijn werk verscheen in o.a. Het Gezeefde Gedicht, Poemtata en De Letterie.